Rozdział 17

- Dzień dobry… - szepcze mi do ucha Maciej. – Wstajemy… Już siódma…

Mruknęłam coś niezrozumiale, co miało być pierwotnie przekleństwem, i nakryłam się po czubek głowy kołdrą. Wielkie łóżko miało równie wielką kołdrę, co akurat spodobało mi się bardzo.

- Mówiłem, żeby wylać na nią kubeł wody. Jako pierwsza kobieta-nie-sportowiec na naszym piętrze powinna mieć powitanie godne mistrzów. – usłyszałam Ignaczaka.

- Te, mistrz. Ci mistrzowie muszą najpierw wygrywać. – mruknął Kurek.

- Wronka, idziemy po kubeł? – zaczął Kłos. – Ziutek pewnie ma ich trochę w swojej szopie.

- Dobra… - odezwałam się w końcu. – Już wstaję.

Włosy sterczały mi na wszystkie strony. Minęło trochę czasu zanim zdążyłam wyprosić roześmianych siatkarzy z pokoju, by móc się ogarnąć. Ubrałam szary obcisły top, koszulę w kratę, granatowe rurki i czerwone trampki, w których przyjechałam. Miałam jeszcze dwadzieścia minut do śniadania, więc zdecydowałam się sprawdzić, co takiego spakowała mi Dominika do mojej sportowej torby. W międzyczasie do pokoju wszedł Maciej.

- Niezła banda, co nie? A to dopiero pierwszy dzień. – zaśmiał się. – Jak się czujesz?

- Jeśli będziecie mnie tak budzić codziennie, to za tydzień na pierwszych stronach gazet będzie widnieć tytuł „Szalona dziennikarka morduje reprezentację polskich siatkarzy w Spale”. – mówię całkiem serio, ale wewnątrz zwijam się ze śmiechu.

- Brzmi groźnie. Co tam masz? – zagląda mi przez ramię Maciej, muskając ustami moją szyję. Odsuwam się od niego, by mógł zobaczyć co szalona Dominika mi spakowała. Sportowy top, szorty i buty do joggingu, plus bluza. Na dnie jeszcze leżały dwie letnie sukienki i długie spódnice ombre. Maciej zagwizdał, a ja wywróciłam oczami. – Nie wiedziałem, że biegasz.

- Ostatnio biegałam jakieś dwa, trzy miesiące temu.

Dwie minuty przed ósmą zeszliśmy na stołówkę, gdzie kręcili się młodsi i starsi sportowcy oraz ich trenerzy. W oczy rzucali się ubrani w czerwone koszule siatkarze oraz część sztabu szkoleniowego. Przeprosiłam Maćka i udałam się w stronę trenera Anastasiego. Poprosił, bym przyszła na pierwszy trening. Zgodziłam się. Stanęłam i rozejrzałam się za jakimś wolnym miejscem…

- Ej, Zuza! – krzyknął Wrona. Maciej podniósł rękę i wskazał na wolne krzesło naprzeciwko niego, między Ignaczakiem a Kłosem. „Będzie ubaw” – pomyślałam.

Zgraja wielkoludów pochłonęła śniadanie w ciągu kilku minut, a składało się nań: jajecznica, kilka rodzajów sałatek, herbata i sok grejpfrutowy. Sama zdecydowałam się zakończyć posiłek na samej sałatce i trunkach, bo pewnie pozostałabym sama na tej wielkie stołówce.  O dwunastej siatkarze mieli zaplanowany pierwszy trening, więc poszli wykorzystać te kilka godzin na drzemkę. W tym czasie postanowiłam się rozpakować. Nie zajęło mi to sporo czasu. Wykorzystałam chwilę nieobecności Maćka i wymknęłam się na dwór. Usiadłam na trybunach przy boisku dla lekkoatletów i chłonęłam  promienie słoneczne.

- Ten zgiełk mnie dobija każdego roku. Ale przynajmniej medale mi to rekompensują. – dosiada się do mnie czarnowłosa dziewczyna. – Cześć, jesteś nowa?

- W pewnym sensie. – śmieję się, spoglądając na nią. – Zuza.

- Aśka, miło mi. To jak… - dodaje po chwili milczenia. -  w jakiej dyscyplinie startujesz, skoro cię tu zamknęli. Mnie przymknęli za skoki o tyczce. – zaśmiała się.

- To brzmi, jakbyśmy byli w jakimś zakładzie karnym. – zaśmiałam się. - I nie, nie jestem sportowcem. Można powiedzieć, że będę waszym sportowym cieniem, a szczególnie siatkarzy.

- A to więc ty jesteś tą dziennikarką ze Siatkarskiego Asa? Wszyscy o was mówią od rana.

- Nas? Przyjechałam sama. – nie do końca rozumiem.

- Ja w plotki nie wierzę, ale dziewczyny ze sztafety od jakiegoś czasu mają chrapkę na Biernackiego, szczególnie taka jedna Judyta, więc miej na nią oko. Jak się dowiedziały, że dostał powołanie to… Uf… Wracając. No i tam dziewczyny puszczają plotki, że podobno zadajesz się z nim tylko dla kariery. Bo w sumie nigdy o tobie nie słyszeliśmy, a nie oszukujmy się Siatkarski As ma jedne z najlepszych wiadomości ze świata siatkówki.

- Nie chcesz zostać moim informatorem? – dziewczyna mnie zaskoczyła. Zgrupowania zaczęły się od tygodnia, sama jestem tu od niecałej doby, a tu proszę… Plotki rozpowszechniają się z prędkością światła. – I nie wierz w te plotki. Prawda jest zupełnie inna. – poklepałam dziewczynę po ramieniu i podniosłam rękę, bo w naszym kierunku szła grupka siatkarzy.

- A uwzględnisz mnie w swoich artykułach? Wiem, że siatkarką nie jestem, ale… - mówi z nadzieją. – Coś będę musiała robić po zakończeniu kariery…

- Coś wymyślimy. – uśmiech nie schodzi mi z twarzy.

- Witamy, piękne panie. – zaczął Wrona.

- W końcu trochę świeżego powietrza, co nie? – Maciej usiadł koło mnie.

- Panie Biernacki, pan to się ode mnie odkleić nie może. – mężczyzna wzruszył ramionami, a jego koledzy się zaśmiali. – Poznajcie jedną z naszych tyczkarek – Aśkę Pyrek.

- Wow, to mnie znasz? – dziewczyna wytrzeszczyła na mnie oczy. Mrugnęłam do niej.

- Pyrek? – Wrona zrobił podobną minę do Asi. Ona wzruszyła ramionami.

- No wiem… Nazwisko zobowiązuje. Ciocia zaszczepiła we mnie tę pasję.

- Cholera, zacznę częściej opuszczać nasze piętro. Andrzej Wrona miło mi. – przedstawił się środkowy.

- Dobra panowie, - odezwał się Ignaczak. – pędzimy na halę.

- Trener mówił coś, żebyś też przyszła. – wtrąca się Kłos.

- Łe, faktycznie. – przypomniałam sobie o rozmowie z Anastasim. – Muszę lecieć, ale może się jeszcze spotkamy. I naprawdę miło mi było poznać. – uśmiechnęłam się do Asi. – Dzięki za informacje.

- Jakie informacje? – pyta mnie Maciej, kiedy oddaliliśmy się od brunetki.

- Trzymaj się z dala od kobiecej sztafety. – zatrzymałam się przed Maćkiem ze śmiertelnie poważną miną, z wyciągniętym palcem wskazującym. – Kapiszi?

- Nie wiem, o co chodzi i nie wiem po co miałbym się zadawać z dziewczynami ze sztafety. Cała nasza drużyna za nimi jakoś specjalnie nie przepada, tak na marginesie.

- No. – odwróciłam się na pięcie i ruszyłam za oddalającymi się siatkarzami.

Na hali panował harmider. Usiadłam na trybunach i cicho obserwowałam trening. Aż miło było słuchać przemowę Andrei i słowne przekomarzania się zawodników. Potem przyszedł czas na pierwszy wspólny mecz.  Maciej świetnie sobie radził i na wszystkich twarzach było widać determinację, jakby grali finałowy mecz na mistrzostwach świata. Nie zorientowałam się, kiedy obok mnie usiadł trener Anastasi.

- So, what did you want to talk? – zaczął trener. Pokrótce opowiedziałam mu mój cel przyjazdu tutaj. Trener słuchał bardzo uważnie. Mówiąc, spoglądałam na Biernackiego. W pewnym momencie nasze oczy się spotkały. Siatkarz uśmiechnął się do mnie promiennie ukazując rządek białych zębów. Cicho się zaśmiałam. Trener nie ma nic przeciwko i szanuje to, że podzieliłam się z nim problemem (oczywiście nie powiedziałam wszystkiego, pewne kwestie po prostu płynnie ominęłam).

Na drugim piętrze zadomowiłam się na dobre. Wieczorami przesiadywaliśmy u Łukasza i Krzyśka, oglądając telewizję lub grając w mniej lub bardziej mądre gry. Później siadałam na łóżku w swoim pokoju i pisałam felieton. Początkowo Marcin nie był zadowolony, ale kiedy licznik odwiedzin skoczył o 60% - zmienił zdanie.